کد مطلب:16757 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:7

گنجینه پرسمان » احكام

چرا پايان دادن به زندگي بيمار لاعلاج با رضايت خود در اسلام جايز نيست؟

براساس فرهنگ اسلامي، حيات موهبتي الهي است؛ برخلاف آنچه در فرهنگ غرب رايج شده است. چنان كه در ماده اول اعلاميه جهاني حقوق بشر نيز آمده است: All Human Beings Are Born Free(همه انسان ها آزاد به دنيا مي آيند) گويا خالقي در كار نيست و لذا حق حيات در فرهنگ غربي مطلق و متعلق به خود اشخاص است. در نتيجه مجازات اعدام يا وجود ندارد يا به ندرت وجود دارد و سمت و سوي قانون گذاري نيز به سمت حذف مجازات اعدام - به ويژه در كشورهاي اروپايي - پيش مي رود. ثانياً خود افراد مي توانند از اين حق خود صرف نظر كرده؛ في المثل خودكشي كنند. اما در بينش اسلامي، حيات، حقي است كه خداوند به طور امانت و مشورط به ما داده است. ازاين رو ما در حفظ اين حق و نعمت الهي مسؤول هستيم و مالِ ما نيست كه با رضايت خود بتوانيم از خود سلب كنيم: {A{/Bإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ {w6-11w}{I2:156I}/}A}، {V(بقره، آيه 156)V} لذا اسلام خودكشي و يا هرگونه آسيب رساندن به جسم و روح بشر را - ولو از طريق خوردن برخي غذاها يا مواد آسيب زا و مضر - حرام كرده است. علاوه بر آن كه نبايد از رحمت الهي و شفاي مريض به كلي مأيوس شد، تن در دادن به اين گونه كارها، بيانگر نوعي قساوت قلب است. از طرفي رسيدگي هر چه بيشتر در لحظات پاياني عمر يك مريض، نشانه احترام و عزيز شمردن او است؛ اگر چه خود بيمار راضي به زحمت اطرافيان نيست ولي از لطف و مهرباني آنان، احساس خوشايندي به او دست مي دهد و با زبان بي زباني در حالي كه از اطرافيان تشكر مي كند. حيات دنيايي را بدرود مي گويد.